Walter Evenepoel is niet alleen zanger bij de volksmuziekgroep Arjaun maar hij is ook auteur en redacteur bij Folk en je kan hem ook vaak vinden als vrijwilliger bij een van de vele activiteiten van Muziekmozaïek zoals bij de Stage in Gooik en Gooikoorts.
www.arjaun.be
Walter: “Naar het schijnt was er voor veel mensen een leegte, het voorbije, vermaledijde jaar. Leegte aan contact was er uiteraard en die was schrijnend. Maar er waren ook de schuifladen vol snippers met uit te werken ideeën, suggesties van de muzen die al jaren zitten te wachten om de vrucht van hun inspiratie op papier te zien staan. En dan waren er nog de doorzakkende schabben met ongelezen of te herlezen boeken. Als er al leegten op de loer lagen, dan hadden die geen kans om ‘onopgevuld’ te blijven. Uiteraard vraag ik er niet om, maar er zijn nog wel een aantal periodes met verstrengde maatregelen nodig vóór ik al dat fraais zal hebben doorgenomen. Al is dat een zoete opdracht, een geestelijk vaccin dat het laffe virus wegjaagt uit mijn hoofd.
Zeker wanneer je begint te lezen in ‘Iedereen een dichter’, een kanjer van Ivo van Strijtem die in 2018 bij Lannoo van de persen rolde. Dit indrukwekkende boek gaat niet alleen over poëzie. Het gaat eigenlijk over alles wat van ver of nabij te maken heeft met kunst, cultuur en zelfs filosofie. Zware woorden die, ook rekening houdend met de dikte van het boek, sommigen zou kunnen afschrikken. Maar eens je aan het lezen gaat, neemt Ivo van Strijtem je charmant bij de arm en lokt hij je mee in een universum van alle mogelijke soorten literatuur, van stromingen en genres. Hij doet je meedrijven op de golven van adoratie, om je plots met een ruk de andere richting in te draaien, waar tegen de stroom wordt in gezwommen. Als men dit boek tot verplichte literatuur maakt, kan men de hele humaniora lang uit dit meesterwerk putten
In de top drie van ‘verslonden boeken’ staan tot mijn verbazing twee oude publicaties die ik respectievelijk dertig en veertig jaargeleden al had gelezen. Met ‘De ogen van de panda’ bliksemde moraalfilosoof Etienne Vermeersch me in 1988 al van mijn paard. Zonder zich te bedienen van een hoogdravend vocabularium, legt hij glashelder de samenhang uit van alle factoren die ons naar een bijna onafwendbare ecologische crisis sturen. Adembenemend en meeslepend verteld, maar zo concreet dat je met de neus op je verantwoordelijkheid wordt gedrukt. Voor sommigen misschien wel wat benauwend.
De aanleiding om het derde boek in de rij te (her)lezen was het bericht dat auteur Aster Berkhof was overleden. De geboren verteller hield het hier op deze aardkloot net iets meer dan een eeuw vol. Voor mij blijft het een raadsel dat deze man nooit echt bij onze grootste auteurs wordt gerekend. Toen ik het nieuws over zijn overlijden vernam, dacht ik terug aan 1972, toen ik voor het eerst ‘Het huis van mama Pondo’ las. Er zijn weinig boeken die mij zo diep hebben geroerd. Ik was benieuwd of het een halve eeuw later nog zo’n impact op mij zou hebben. Ja dus! Meer zelfs, ik heb het boek af en toe moeten laten rusten omdat ik bijna fysiek de geselingen en de terreur voelde van de zwarte Zuid-Afrikaners wiens lot door Berkhof magistraal werd verwoord. Vooral het feit dat wij vandaag dezelfde tragedies nog zien opduiken in zoveel plekken ver en dichtbij, is bijzonder confronterend.
Mocht het lukken om capitoolbestormende idioten, Kim Jong-un-, Erdogan- en Poetinachtige schurken te droppen op een onbewoond eiland en hen daar de bovenstaande drie boeken uit het hoofd te laten leren, dan ben ik zeker dat, wanneer men ze nadien vrijlaat, zij een zegen zullen zijn voor de wereld. Als wij hier dit pakketje al zouden doornemen, dan zal het hier alvast een mooi begin zijn.”
