Stoomboot – Zwarte doos

Zes jaar geleden won Niels Boutsen , alias Stoomboot , de Nekka-wedstrijd. Een nog jonge kerel met een hoog knuffelgehalte , wat onbezonnen, groen achter de oren , maar met een fris ontwapende blik op de muzikale wereld. Een verstandige jongeman, behoorlijk eigenzinnig en muzikaal onbevooroordeeld. Opgegroeid in twee werelden en nog zoekend naar een beter gitaarspel. Fragiel van stem, fluisterend, innemend en tegelijkertijd indringend en aanstekelijk fris.

Niels begon met volle overtuiging aan de weg te timmeren en veroverde vele zieltjes . Er volgde een eerste titelloze cd waarin de opkomende artiest ook vooral zijn frustraties over het liefdesleven kwijt wilde . Niels kreeg groeiende belangstelling, speelde overal waar hij mocht spelen en kreeg zeker ook met zijn gevatte bindteksten telkens weer het publiek op zijn hand. Nog geen twee jaar later al presenteerde hij ‘Storm’, zijn tweede werkstuk. Nog steeds liefdesfrustraties en een vernieuwende kijk op de wereld.

Maar kijk, op een sneltempo een lief gevonden, een huis, voor de aardigheid ondertussen zelfs ook al getrouwd en dan nog bevallen van een derde cd, getiteld ‘Zwarte doos’. Met een pikzwarte hoes, een subtiele zwart-wit foto van de artiest zelf, zichzelf blootgevend binnenin, donkere foto’s in het tekstboekje en met twaalf liedjes op die voornamelijk opgedragen worden aan zijn muze Annelies.

Nog maar net 25 jaar geworden en aan een derde plaat toe. Beginnend met een afrekening van zijn amoureus verleden met het lied ‘Eindelijk een lief’. Misschien wat kinderlijk simpel, misschien ontwapenend . Om op hetzelfde elan verder te gaan met het nummer ‘Een muze brandt de liefde heet’.

Autobiografisch is misschien het lied ‘Vrouwen bouwen’ (en mannen breken af) in een soort feminisme après la lettre om dan toch opnieuw de liefde te bezingen in ‘Ik dacht dat het de koffie was’ en af te rekenen met een verleden in ‘We hebben ons vergist’. De aanleiding om met sterke teksten de rest van de plaat te vullen. Van een ‘Devervelendeluidetrolleyblues’ tot ‘Je komt alleen maar buiten in de winter’.

‘Zwarte doos’ is een door en door typisch werkstuk van Stoomboot , een bevestiging van de vorige werkstukken. Muzikaal klopt het plaatje, geen onverwachte muzikale vulkanen, geen overbodige arrangementen, geen letter te weinig en geen woord teveel.

Niels Boutsen is dan ook een artiest zoals er te weinig zijn. Een optreden van Stoomboot is een oproep om goed te luisteren, om te proberen je in te leven in de eenvoud van sommige doodnormale zaken, om even de zorgen opzij te zetten en te blijven geloven in de goedheid van liefde en schoonheid.

Stoomboot moet je in levende lijve zien en dan klinkt hij zoveel sterker dan op plaat. En daar kan ‘Zwarte doos’ alleen maar goed bij varen.

Koen Huygebaert