Nidi D’Arac – Taranta Container

53:42

Reeds meer dan een decennium kiest deze Zuid-Italiaanse groep uit de streek van Salento resoluut voor het experiment om electronica en hedendaagse dance beats te verbinden aan eigen traditie van de ‘pizzica’, die op zich zelf geen inherente kracht ontbeert. De moderniteit fungeert hier dus hoofdzakelijk als extra versterker,… en uiteraard als katalysator om mee te kunnen dingen naar de grote podia. Boegbeeld Alessandro Coppola is frontzanger, gitarist, auteur van de meeste nummers en staat in voor de programmering. Vera di Lecci neemt eveneens de zang voor haar rekening, ondermeer in het Afrogekleurde “Klama’. Tot de basisbezetting behoren ook nog Edoardo Targa (bas) en Filippo Schininà (drums en percussie). Daarnaast worden ondermeer viool, melodeon, fluiten en piano aangebracht door diverse gasten. Het zijn deze ‘akoestische’ instrumenten die samen met de tamburello de basis vormen waarop elektrische gitaren en elektronica zich laag na laag weten te enten, naarmate de nummers evolueren. Op deze schijf vinden we heel wat herwerkingen uit hun vorige zes albums, aansluiting zoekend bij hun actuele live-presentaties. Midden dit ‘tarantulae’-geweld biedt de viool een aardig rustmoment in ‘Matinata’, een in het ‘Grecia Salentina’ in samenzang gezongen serenade. Daarnaast wordt het tweede deel van dit album opgevuld met een aantal remixen door vijf dj’s van uiteenlopende nationaliteit en met wisselend succes, waarmee we in de wereld van de drum’n bass, breakbeats en triphop aanbelanden. Hun eclectisme vormt een voortzetting van bij de Italiaanse urbanfolk-beweging. Electronische folk-rock dus, die de vergelijking met Oysterband of Transglobal Underground kan doorstaan, mikkend op grote spring- en dansgrage massa’s.

Bart Vanoutrive