Mister Klof – Octopus

eigen beheer, MK001 2013 – 61:24

Hoewel ze met Julien Cartonnet (doedelzakken), Tiennet Simonin (accordeon, tinwhistle), Sylvain Quéré (gitaren) en Sylvain Vuidart (dwarsfluit) geen draailierspeler in huis hebben kozen ze er op dit album voor om de spits af te bijten met één van Nigel Eaton’s stevigste bourrees in twee tijden, ‘Three Sharks’. Meteen een sterke start van dit Franse balfolkkwartet dat geen gelegenheid onbenut laat om doedelzak en dwarsfluit tegen en elkaar op te zetten, terwijl accordeon en gitaar het geheel zonder blozen aan elkaar geregen houden. Gemeenschappelijk aan hun interesseveld is ongetwijfeld naast de Franse, ook de Ierse traditie, waar ze elk vanuit hun instrumentale invalshoek in de voorbije jaren ruim van proefden. Julien legde zich trouwens recent ook toe op uillean pipes en tenorbanjo, waarmee hij ondermeer uitpakt bij Lost Highway, de Frans-Nederlandse groep rond Stijn Van Beek. Ook Quéré lonkt naar de Keltische aanpak vanuit Bretagne en Ierland, waar hij viel voor de DADGAD. En hoewel Simonin chromatisch accordeon bespeelt, legt hij zich toe op de typische frasering en versierstijl van de diatonieke Ieren. Vuidart tenslotte maakt dezelfde beweging vanuit de houten Ierse fluit naar zijn eigen metalen dwarsfluit. Dit inspireert hen in de aanpak van hun balfolkrepertoire waarin ze traditionele en vooral gecomponeerde nummers uit het centrum van Frankrijk, Bretagne, Ierland,… ten dans spelen. Met veel energie voegen ze hier soms ook een jazzy toets aan toe. Ook al leveren Cartonnet (de bourree ‘pot neuve’) en Tiennet (met het titelnummer ‘Octopus’, een wals die geweven werd aan een melodie van Jean Blanchard en de set ‘The Downstairs Neighbours/Colegram’, respectievelijk een scottish en polka piquée) enkele eigen composities, gaan ze vooral grasduinen bij soortgenoten. Ola Bäckström (zie SWÅP) met de scottish ‘Meatballs, Whisky And Beer’ waarop de dwarsfluit heerlijk jazzy weet te freaken, Niall Vallely, Brian Finnegan (mazurka ‘The Acharavi’),… passeren de revue, naast de Bretoenen van PSG (‘En Avant’, deel van een suite ridees in 6 tijden). Zelfs aan ‘Les Chamignoux’ van Philippe Prieur, gekoppeld aan Stéphane Durant’s ‘Les Héritiers’ weten ze een originele interpretatie te koppelen. Ook met Bernard Kerboeuf’s zwierige wals ‘La prunelle’ laten ze weten dat ze hun roots zeker niet helemaal verloochenen. Enige vorm van beslotenheid kan hen dus zeker niet toegemeten worden, ook al passeren ze hierbij nooit hun doel,… het opzetten van een boeiende set instrumentele dansmuziek, dat hun slachtoffers uitgeput èn voldaan achterlaat na het bal.

Bart Vanoutrive