www.gofolk.dk (GO0717)
Vind ik terug een paar cd’s in mijn brievenbus en mijn eerste werk is dan snel even de hoesjes bekijken. Eentje krijgt direct mijn aandacht. Een geiser of brandje op de achtergrond en vooraan een retro staande lamp met een paar transparante layers die met fotoshop over het beeld zijn geplaatst. De titel is Interesting times. En of het interesting is! Wat een puur genot! Ik heb de cd sinds gisteren al zo’n 6 keer door mijn speler gejaagd en ik vind het een heerlijke mix van luisterfolk. Fijne muziekjes om het even waar te beluisteren, op het strand, op je terrasje, in een bos of gewoon lui in je zetel met een lekker drankje bij de hand. Basco is een Deense folkband. Viool, viola, cittern, accordeon, mandoline, trombone en hier en daar een zangpartij maken het mooie weer. Opener ‘The way of all flesh’ start staccato waarbij de violen als het ware de ritmesectie zijn en de muzieklijn wordt op accordeon gespeeld. Het nummer bouwt langzaam op naar een wat dreigende climax om dan heel zacht te eindigen in een beetje – volgens mij – een muzikaal thema uit de film The piano. Het zou kunnen want zelf zeggen ze dat ze mooie arrangementen maken met schaamteloos gestolen materiaal uit wereldmuziek en uit de Scandinavische, Keltische en Engelse traditionele muziek. Wel ik denk het inderdaad want “Patrick Spens” zou zo uit een elpee van Jethro Tull kunnen komen. Zelfs de zang van Hal Parfitt lijkt op die van Ian Andersson en het verhaal van Sir Patrick Spens die de bruid van de koning moet halen met zijn zeilschip is ooit ook al door Fairport
Convention op plaat gezet. ‘The friendly neighbour’ is een zachte melodie en de vriendelijkheid van die buur wordt hier perfect op een muzikaal schoteltje geserveerd. Het samenspel tussen de verschillende instrumenten is gewoonweg prachtig, ik durf zelfs zeggen subliem. Het muzikale luisterfestijn gaat onophoudelijk verder met ‘The snitch’ en ‘Roses in the vase’. ‘The three mothers’ is een traditional en het verhaal van een jongman die gaat vechten voor ‘our masters war’ en die zijn benen verliest bij een bomexplosie. Of hoe een eeuwenoud gegeven nog steeds heel actueel is.
Verder krijgen we nog een walsje en na de laatste tonen van ‘The diplomat’s Lament’ blijf je als vanzelf nog een paar minuten in stilte nagenieten van zoveel moois. Snelle reels en melacholische muziekjes, een mix down van muzikale vitamines en anti-oxidanten en van elk muzikaal verhaaltje wil je en moet je het einde horen. Schitterend!
Jo Delahaye