Kila – Suas Sios

Kila Records, Xango Music Ditribution, KRCD015 2015 – 47:49

Ze zijn er opnieuw, die Ierse powerfolkers met een wervelend album waarin ze gratieus af en toe buiten de lijntjes kleuren, met vooral felle en frisse muzikale verfvegen. Hierop dienden we te wachten sinds ‘Soisín’ (2010). Dit multi-vocale en -instrumentale octet rond Eoin Dillon (uilleann pipes, low whistle), Rossa (cajon, gitaar, mandoline, whistle en klokkenspel) en  Rónán Ó Snodaigh (bodhrán), vertegenwoordigers van het eerste uur (1987), de iets later toegetreden Dee Armstrong (zang, viool, altviool, banjo,…) en Colm Ó Snodaigh (zang, fluit en saxofoon) steken onmiddellijk het vuur aan de lont via de dampende uilleann pipes met de openende titelsong, net als de overige tien eigen composities. In de opbouw van dit album wordt systematisch gealterneerd tussen uptempo en mijmering met bijvoorbeeld het door iele saxofoonklanken gedragen ‘Mac Lir’. Klankexperimentjes worden niet geschuwd, getuige de inzet van systematisch breder uitgewerkte ‘Rachel Corrie’, of dat van ‘Abair’, één van de in het Iers gezongen en naar de sean-nós teruggrijpende nummers, dat ruim voldoende paardenkracht ontwikkeld om een grote festivaltent op sleeptouw te nemen. Uilleanpipe en bodhran weven dan weer een bezwerend klankenpatroon in ‘Length Of Space’. De plaat voorziet ook in een ultiem solomoment voor Armstrong op viool met ‘Mikar Dypnic’s Transient Nights (in adult situations)’. Een van de meest uitgesproken muzikale schilderijen is ongetwijfeld ‘Am’ en ook ‘Skinheads’ moet niet onderdoen met introducerende gitaarrifs op fluitmelodie, waarna de bodhran een versnelling inzet, het voorspel voor een daverende pipes-explosie. Banjospel en iele gitaarhalen versterken de countryblues-sfeer van ‘Last Mile Home’. Het oproepen van mystieke mistige sferen werd voorbehouden aan Dee Armstrong, die zich als een sirene verleidt in het afsluitende ‘Fáinne Ór an Lae’.

Bart Vanoutrive