Jonas Winterland – Liever uit balans

Op 27 januari van dit nog jonge jaar verscheen ‘Liever uit balans’, de derde cd van singer-songwriter Jonas Winterland. Een plaat die de sporen draagt van een persoonlijke crisis en die geboren is uit noodzaak. Want als 2016 het jaar was waarin de wereld zot draaide, dan was het voor Winterland het jaar waarin hijzelf krakend tot stilstand kwam.
Fysiek en mentaal opgebrand moest hij de opnamesessies voor zijn derde langspeler tijdelijk onderbreken, om in afzondering te herbronnen. Hij kwam terug naar huis met een herwonnen evenwicht, én met nieuwe liedjes.
Laat Jonas Winterland dan nog een verrassende laatbloeier zijn, voor velen kwam zijn debuutplaat ‘Mensen zijn gemaakt van dun papier’ niet onverwacht. Plots was daar toch weer een soort troubadour die wondermooie teksten combineerde met eenvoudige muziek, niet nieuw maar wel opnieuw verbazend doordringend en ontwapenend.
Hetzelfde gevoel was er bij zijn tweede plaat ‘Zwaartekracht en andere verzinsels’ waar Winterland voortging op de ingeslagen weg : sterke teksten, muzikale eenvoud, metaforen en verhalen, een soort herbronning binnen een sterk veranderend Nederlandstalig muzieklandschap. En in een snel tempo , te snel zoals achteraf bleek, probeerde Jonas dan al een derde plaat te maken.
‘Liever uit balans’ is de welsprekende titel en die titel spreekt boekdelen. Winterland heeft de moed gehad om uit te komen voor zijn problematiek waarmee hij tijdens de voorbereidingen van de plaat heeft geworsteld. Maar ondanks de belofte en noodzaak om het vervolgens kalmer aan te doen, volgt toch de plaat en de bijhorende optredens.
Hoofdlied is zonder enige twijfel het autobiografische ‘Burn-out (meer wil ik niet)’ waarop Jonas een stukje eigen verleden van zich af schrijft en zich verzet tegen de koers van de tijd.  “Even uit balans zijn, even onbereikbaar zijn, baas van de agenda zijn”. Het lied is als laatste lied op de plaat gezet , als een soort eindboodschap.
De plaat start wel hoopvol met het wondermooie ‘Weet je nog, Parijs’ . Een liefdeslied pur sang met een tekst waarvan je spontaan hoopt dat het over jou gaat. Misschien heb je dat gevoel ook bij ‘Denkers en dromers’ , handelend over een sterke vriendschap tussen twee mensen.
Op de plaat probeert Winterland anders dan bij zijn vorige platen de ‘kleinkunst’ of  het Nederlandstalige chanson te combineren met elektronica , niet echt vernieuwend maar voor deze artiest wel een hele nieuwe weg. Niet altijd op de voorgrond, maar eerder uitgekiend en opgespaard.
Het tempo van de plaat is niet dwingend en stevige rock moet je ook niet verwachten. Winterland legt de nadruk op de poëzie in de tekst en bouwt daar een muzikaal verhaal rond. Soms dwingt het je tot nadenken, soms vraagt het wel volharding om te blijven luisteren, soms haak je misschien af om snel terug te keren.
Jonas Winterland is een ernstig artiest die zich wars van compromissen opstelt en die zijn eerlijke muziek met u wil delen. In zijn leefwereld even meegenomen ontstaat er al snel bewondering en respect en vooral ook sympathie. Want zo’n mooie teksten in het Nederlands zijn er lang niet meer gemaakt . En op het podium vallen alle puzzelstukken echt wonderwel in elkaar.

Koen Huygebaert