Jon Hassell – Dream Theory In Malaya: Fourth World Volume Two

Tak:Til (Glitterbeat Records) 39‘48’’

Jon Hassell (°1937) is een Amerikaanse trompettist en componist. Hij werkte samen met een hele reeks invloedrijke en boeiende musici, zowel in de minimale muziek (Karlheinz Stockhausen, Terry Riley, LaMonte Young) als met popmuzikanten die bereidheid tonen om te experimenteren (David Sylvian, Peter Gabriel, Ry Cooder, Ani DiFranco, David Byrne & Talking Heads) Hij staat vooral bekend voor wat hijzelf ‘Fourth World’ doopte, een muzikale mengvorm die minimalisme en diverse vormen van (vooral Aziatische en Afrikaanse) wereldmuziek confronteert met elektronisch gewijzigde trompet. Hij trok op met elektronisch muzikant Brian Eno, wiens minimalisme evolueerde naar ambient, waar men hem de uitvinder en de voortrekker van mag noemen. Dat resulteerde in 1980 in de toen nog LP ‘Fourth World, Vol. 1: Possible Musics’. Met de opvolger ‘Dream Theory In Malaya: Fourth World Volume Two’ (1981) gaat Hassell zijn eigen gang, al kreeg hij dan de gewaardeerde steun van Eno, topproducer (en zoveel meer…) Daniel Lanois (Dylan, U2, Peter Gabriel) en Canadese gitarist en filmmuziekmaker Michael Brook (die o.a. het ietwat controversiële ‘Mustt Mustt’ maakte met qawwal grootmeester Nusrat Fateh Ali Khan). Het album zou over de jaren heen uitgroeien tot een sleutelalbum, een maatstaf en een mijlpaal binnen het minimalisme en aanverwante, ernstige muziekvormen. Er zijn muziektheoretische raakpunten met bij voorbeeld een Miles Davis, maar de doorgedreven elektronica, de modaliteit (verwijzend naar Griekse oudheid en Middeleeuwen), de microtonaliteit maken van de Fourth World techniek toch een heel eigen ervaring. Er was nooit een heruitgave van de LP… tot nu. ‘Dream Theory In Malaya: Fourth World Volume Two’ werd zorgvuldig geremastered, er werd een achtste track als bonus toegevoegd en Hassell voorzag de heruitgave van omstandige commentaar. Dit staat vanzelfsprekend, en ondanks zijn referenties naar wereldmuziek van volkse oorsprong, mijlenver van de ‘folk’ zoals die in dit blad aan bod komt, maar de soundscapes zijn er niet minder inventief en fascinerend om, ook na 36 jaar.

Antoine Légat