Jokke Schreurs Quartet – Aquarel, Wannes in jazz

Wild Boar Music – WBM21132
40:58

We laten even Jokke Schreurs aan het woord : “Er is materiaal dat te kostbaar, te levenskrachtig is om het in een museum te laten onderstoffen. Het moet naar buiten, het moet ademen, het moet leven, het moet zich voortplanten. (…) En dus spelen wij nu de muziek van Wannes Van de Velde in jazz. Wij herwerken thema’s van Wannes Van de Velde en improviseren erop, zoals we zouden gedaan hebben met composities van Cole Porter of Duke Ellington.”
Dat is het opzet van dit album waarvoor Jokke Schreurs, zelf een uitmuntend jazzgitarist, een aantal knappe muzikanten laat aanrukken : Sam Vloemans op trompet, flugelhorn en percussie; Henk de Laat op contrabas en scat; Luc Vanden Bosch op drums. Het kwartet smijt zich ten volle in 8 composities van de Vlaamse bard. Let wel : hier wordt helemaal niet gezongen, op enkele scatpassages na. Verwacht ook geen louter instrumentale versies van Wannes’ klassiekers. De liederen blijven wel herkenbaar en mee neuriën kan dus sporadisch, maar dit is jazz, met al zijn improvisatorische en solistische vrijheden. Geen gypsy jazz à la Hot Club de France, eerder mainstream, maar dan van de bovenste plank. De muzikanten voelen elkaar perfect aan en spelen met volle overgave. ‘Den herder met een schaap’ swingt er lustig op los met knap soleerwerk van de gitarist. ‘Mijn Mansarde’ is meer ingetogen, maar bevat ontzettend mooie muzikale gitaarfrases en hier komt ook de trompettist vol aan de bak. Ook ‘Café Breughel’ is slow tempo met alweer de gitarist in de hoofdrol, heerlijke basklanken en inventieve percussie. ‘Arabia’ krijgt een bossanova-touch mee en ‘De dansende begijn’ is een showcase voor de trompettist die hier zijn duivels ontbindt en het nummer een haast big-bandkleur verschaft. ‘Jef heeft m’een sjiek gerefuseerd’ begint met knappe percussie en swingt aardig dankzij vooral Sam Vloemans, die ook ‘De zwarte rivier’ mee inkleurt met gedempte trompet op een medium tempo en een tussenstuk waarop de bassist en de gitarist hun beste beentje voorzetten. Het album eindigt met de grootste hit van Wannes ‘Ik wil deze nacht in de straten verdwalen’, een mooie afsluiter voor een origineel eerbetoon aan de man die de Vlaamse volksmuziek op een uitzonderlijk hoog niveau tilde.

René Warny