logo

JAUNE TOUJOURS – Routes

Choux de Bruxelles, Music&Words 2013 – 41:11

Jaune Toujours 2-2014 - OKHoewel ze sinds hun laatste studioalbum ‘Kolektiv’ (2009) zeker niet in slaap gedommeld zijn was het wachten tot nu om vergast te worden op een nieuw album. Na een remixalbum ‘Re:Plugged’ (2012) werd het tijd voor nieuw werk, verderdrijvend op de gekende ingrediënten van roots, punk, pop, dub, ska en Balkan. Dit alles, opgediend vanuit een vrij ongewone instrumentale bezetting, waarin ondermeer gitaren ontbreken, Piet heel eigenzinnig zijn accordeon geselt, dampen opstijgen uit de ritmesectie en de kopers heilzame vibraties doorheen je lichaam stuwen. Etnisch gekleurde toetsen zijn dan ook nooit veraf. Waar mogelijk werden de muzikale grenzen nog wat meer verlegd in een mozaiek van lome en groovy melodieën, gepareerd door aanstekelijke vrolijke, vaak jachtige uitspattingen. Jaune Toujours speelt (en Piet zingt daarbij afwisselend in Engels en Frans) blijgezind waar ze voor staan, en uit hun zangteksten spreekt dan ook steeds opnieuw een visie op de wereld. Liever dan grauw en verbitterd een maatschappijkritiek in klaagzangen te vertolken trekken ze resoluut de kaart van het grappend (en grollend) de wereld een geweten te schoppen. Hun wegen worden gekruist door een schare bevriende muzikanten die her en der hun opwachting maken, de Roma-dames van Mec Yek, Lkmtiv, Samson Okbo die eerder meewerkte aan het Radio Transit-project en de Gangbé Brass Band, waarbij gasttrombonist Martial Ahouandjinou stevig van zich laat horen in de lustig converserende kopersecties. Ironisch, soms wat spotterig dan weer intiemer en weemoediger snijden ze op hun route diverse maatschappelijke thema’s aan. Dubbend doet Piet Maris evengoed een oproep om meer poëzie in het dagelijks leven toe te laten. Provocerende kopers zetten ‘Azadi’ in, een nummer dat extra power verkrijgt door de percussionisten van het Leuvense LKMTIV. De tekst valt terug op een blog van de Iraanse activist Sattar Beheshti, … zijn laatste, voor hij in november 2012 overleed in een cel na folteringen door de internetpolitie van zijn land. Ook is er voor het eerst een (uptempo) liefdeslied terug te vinden in hun set, waarbij ze zich laten begeleiden door de Eritrese Samson Okbo op krar (een vijfsnarig pentatonisch Ethiopisch-Eritrees instrument). Ook in de afsluiter ‘Rainbow song’ verraden ze het sociale engagement dat ze in hun muziek pogen te leggen, verwijzend naar de sing-along van duizenden Noren op 26 april 2012 met ‘My Rainbow Race’ van Pete Seeger, als gebundeld antwoord om Breivik’s eerdere statement, waarbij hij dit nummer op zijn proces als voorbeeld presenteerde voor de ‘marxistische indoctrinatie’ in de Noorse scholen. Bij de cd hoort een fotoboekje met een selectie foto’s met beelden die verwijzen naar lokaties die de voorbije jaren door de groep aangedaan werden, een soort ‘roadbook’ dus, met vooral werk van Raballand, de drummer. Een aanrader voor elke liefhebber van fusionele brass-partijen.
Bart Vanoutrive   

Datum: June 02, 2016