Jackobond – Ik tel tot tien

Choco records – Distributie : CNR records

‘De mensen zouden moeten weten met hoeveel liefde, leute, magie, ontroering, levenswijsheid en mozarella deze plaat is gemaakt. ‘ Met deze woorden op de binnenkant van de nieuwe cd van Jackobond, alias Riet Muylaert vat de artieste misschien nog wel het beste haar nieuwe schijfje ‘Ik tel tot tien’ samen.

Het is voor Riet Muylaert ondertussen al de derde cd, ditmaal in een productie van Tim Vandenbergh, die zelf ook bas en stem voor zijn rekening nam. Overige muzikale schuldigen zijn Florejan Verschueren op piano en harmonium en Karel de Backer op drums en percussie. Gastmuzikanten zijn Jeroen Baert op viool , Jeanne Vandenbergh op stem en Jonas van Geel . Bovendien maakte Frank Vander Linden zich ook schuldig aan ‘tekst-feedback’ . En zo werd ‘Ik tel tot tien’ geboren.

Aan de basis van deze cd ligt echter zoveel meer dan alleen wat inspiratie en de economische noodzaak om een nieuwe plaat te maken. Afscheid en verdriet, pijn en eenzaamheid, tranen en neerslachtigheid. En daarna heropstanding en overlevingsdrang tussen alle pijnlijke herinneringen door.

De cd drijft op het hele plaatje van een afgebroken relatie en de vechtende realiteit om verder te gaan en een nieuw leven op te bouwen. Titels van de liedjes verraden zonder meer de inhoud en hoeven geen verdere uitleg : ‘Ooit op een dag’ , ‘Tafel voor één’ , ‘Herinneringen’, ‘Zie mij graag’ . Twaalf teksten die er geen doekjes om winden en die rechtstreeks vanuit een gebroken hart tot op een wit blad zijn geraakt.

Het maakt deze nieuwe cd van Jackobond tot haar meest persoonlijke en meest intieme plaat. Het maakt de artieste kwetsbaar en breekbaar en plaatst haar dwars tegen alle commerciële stromen in . Het dwingt de luisteraar ook twaalf liedjes lang om zich in te leven in de gevoelens van een geraakte ziel en een heel kleurenpalletpallet van emoties over zich heen te laten komen, getuige daarvan de gekleurde tranen op de geslaagde coverfoto .

‘Ik tel tot tien’ is een in alle opzichten bijzondere cd van een straffe zangeres die zich tekstmatig permitteert regelmatig buiten het versritme te gaan en klemtonen op verkeerde lettergrepen te leggen, van een artieste die het risico neemt een persoonlijke knop om te willen draaien op een duur schijfje in de hoop dat publiek en media zullen volgen.

De toekomst zal uitwijzen of dit een goede artistieke keuze was.

Koen Huygebaert