Goes & De Gasten – OnsKentOns

Uitgegeven in eigen beheer – 50:63

Eerst was er Aardvark. Dan kwam Aardvark & de Zandmannen. Nu is er al een tijdje Goes & de Gasten. De naamsveranderingen kwamen er door de afwezigheid van ol’ time compadre Werner duMez op mondmuziek, die zijn harmonica terug in het etui stak. Op zoek naar herbronning aan de oevers van het leven van alledag. Michel Goessens ging verder. Nu al tien jaar, en dat is in het geval van Michel Goessens een decennium lang verhalen vertellen.

Met “OnsKentOns” voegt Goessens een nieuw hoofdstuk toe aan zijn toch al uitgebreide oeuvre. Hij wist ons al te raken met zijn scherpe observaties van het leven van alledag en met zijn ongedwongen, eerlijke kijk op wat ons allemaal ‘des mensen’ maakt. Herkenning, plaatsvervangende schaamte, de kleine kantjes van het mens-zijn.
Overspel, moord, verlies, hoop, liefde, … Goessens zingt erover zoals het een echte levenskunstenaar betaamt, zonder veel tralala, poeha of grootspraak. Eerlijk echt, recht naar het hart. Hij balanceert hiermee op het slappe koord tussen drama en humor en zorgt ervoor dat we onze voet even van het gaspedaal halen.

Voor dit laatste album selecteerde de artiest dertien liedjes uit zijn repertoire en voorzag ze van een miniem arrangement. Gitaar, mandoline, lapsteel, piano (resp. oudgedienden Gijs Hollebosch en Jan Borré), floortom (vers bloed, Natan Goessens)… meer instrumenten komen er niet aan te pas.

Leidt dat tot muzikale armoede? Geenszins. Door de liedjes tot op het bot uit te kleden, komen de verhalen prominent naar voren en toont Goessens zijn ware klasse: in een paar rake zinnen herkenbare taferelen, schetsen, nu eens anekdotisch (Sonny Boy, Jezus Gezien), dan weer rauw en echt (In ’t  weekend en ’t  verlof, Jef Vermassen) of lichtvoetig (Sole Mio, Zot Van Zappa) . De taal op de cd is het Sleins. (Sleidinge / O-Vl). Goessens bewijst dat ‘Sleins’ even muzikaal is als pakweg het Engels en het Frans.

Het is best wel even wennen om u als luisteraar in te beelden in welk ultiem dorpscenario de artiest zich bevond bij het schrijven van zijn liedjes. Wat kan u zichzelf voorstellen van een ‘Gangbang’ in Destelbergen, in een bruine kroeg met steeds dezelfde stamgasten. Hoever gaat uw verbeelding om het verhaal te volgen van de pseudo-indiaan in het lied ‘In ’t weekend en ’t verlof’ ? Welk medeleven voelt u bij het hoofdpersonage in het weemoedige lied ‘Potlood in een blaadsken’ ? Kent u een dorpsfiguur die de prestaties evenaart van het drankorgel uit ‘Sonny Boy’ (in elk dorp zal inderdaad wel zo’n figuur bestaan of bestaan hebben). Waarbij de observatiekracht van Michel Goessens opnieuw bevestigd wordt.

Muzikaal leunt deze plaat het dichtste aan bij de blues, en dat is omwille van de emotie en het buikgevoel bijna vanzelfsprekend. Geen ingewikkelde arrangementen, zuiver ondersteunende muziek, verhaal-versterkend en sfeer-makend op de achtergrond. Geen hard lawaai, geen elektronica, geen zware drum.

Eens u bent doorgedrongen tot de ironie of het sarcasme van de tekst, eens u de verhalen licht kan inschatten maar tegelijkertijd kan begrijpen en plaatsen, eens u de hippie in Michel Goessens ontdekt hebt en hem tegelijkertijd zijn zelfrelativering gunt, net op dat moment begint u veel sympathie op te brengen voor de Don Quichot van het Nederlandstalige muzieklandschap. De eenzame verhaalverteller in zijn eenzame dialect.

Een optreden van Goes & De Gasten is dan ook nooit een opgelegd nummer, en tijd voor verveling is er niet. Je moet het misschien toch wel minstens één keer in uw leven hebben bijgewoond.

Koen Huygebaert