Eriksson Delcroix Sun sun sun orchestra – Magic marker love

Munich Records, a division of V2 Records Benelux
44’43 minutes
Te koop: www.denappel.be

Een paar maand geleden bladerde ik gecharmeerd door ‘Chalets met X-factor’ in het Standaard Magazine. Daarin ook drie stemmige foto’s van het country-duo Bjorn Eriksson (bekendst van de soundtrack voor The Broken Circle Breakdown en Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (Laïs). Een tuinhuisgrote chalet, verscholen tussen de weiden en bomen van de Kalmthoutse Kempen, is de droomhut waar ze zonder afleiding zichzelf kunnen zijn. Hier is ook hun nieuwe plaat grotendeels ontstaan, en de harmonie die van hun idyllische paradijsje uitgaat is ook de sfeer die uit de muziek opklinkt.

“Een hut met een soundtrack” is de titel van het genoemde artikel, en dat voel je goed aan als je naar deze sfeervolle muziek luistert. Melancholisch klinkt hij geregeld zeker ook. Dat is niet verwonderlijk, vermits het album een soort requiem is voor hun onverwacht overleden vriend-bassist Len Dauphin, aan wie het album is opgedragen. Een schilderij van hem, ‘Landschap met roze zee’, is ook de basis van alle artwork, met het roze dat zowel in de ‘love’ uit de titel als in de kleur van het begeleidende tekstboekje opduikt.

Maar het gaat vooral om de muziek, en al is die niet zo mainstream, het rustige, meditatieve, soms dromerige zal velen aanspreken die zich graag omweven weten met een klanktapijt dat voor een moeilijk te omschrijven welbehagen zorgt.

De zes minuten lange opener Joey valt met de bijhorende video ook op Youtube te bekijken, waar je een illustratie krijgt van de in de tekst opgestapelde beelden.   De eerste en tweede viool, viola en cello van het Sun Sun Sun Orchestra passen perfect bij de mooi tegen elkaar aanleunende stemmen van zanger en zangeres.

A sweetheart’s cowboy is countryachtig en makkelijker meezingbaar. Misschien zijn de woorden ‘You might think it’s weird we made a song to ask you to come back again’ wel aan de afwezige, gemiste vriend gericht.

In First another cigarette komen de zo karakteristiek klinkende pedal steel en resonatorgitaren van Bjorn Eriksson aan bod, met een ietwat geheimzinnig fluisterende Nathalie Delcroix in de vocale hoofdrol. Evengoed krijg je, zoals in veel andere nummers, de indruk dat er een heel orkest meespeelt, in een soms wat Indisch-Oosters aandoende stijl. Vier van de tien (soms in elkaar overlopende) albumnummers zijn trouwens helemaal instrumentaal, met het Sun Sun Sun Orchestra en wat woordeloos en hemels ijl klinkend zanggefladder in de hoofdrol. “Three Sisters” is dan weer meer een half-swingend ‘echt liedje’, gevolgd door de bloedmooie, bij de keel grijpende, verstilde, heimweevol aanslepende Elegie.

Het daaropvolgende The colors all go to bed zou zo een zonsondergang bij hun Kempische chalet kunnen omschrijven – of het wegzinken van een bevriend leven: ‘Black black raise that flag, it’s oh so quiet in our little shack, day is done and the colors all go to bed.’

Maar soms trekt het duo met zijn entourage gelukkig ook op muzikaal pad, verlaten ze “a beautiful place called ‘Home’ “ – En als die ploeg is bijeen Dan zingen wij ondereen: “Geire bij”. Dit zijn, op het einde van Joey, de enige Nederlandstalige zinnen van de ganse plaat, maar dat ze als duo en nog meer in groep de hier geroemde speelvreugde beleven, daar zijn we helemaal van overtuigd.

Jos Tilley