Greentrax Recordings – 44‘32’’
Eric Bogle (°1944) is één van de grootste Engelstalige songschrijvers van deze generatie. Het lijkt een boude bewering, maar wie zijn songs over, onder meer, WOI kent (zoals ‘No Man’s Land (The Greenfields Of France)’, ‘And The Band Played Waltzing Mathilda’, ‘As If He Knows’…), weet dat ze de diepgang en de rake formulering hebben zoals het beste van John Prine, Joni Mitchell, Leonard Cohen, Bob Dylan, Randy Newman, Paul Simon, Guy Clark, Townes Van Zandt, Laura Nyro.
Bogle woont in Adelaide, zuidelijk Australië, maar komt van iets ten zuiden van Edinburgh, van Peebles, Schotland, dat hij 47 jaar geleden achter zich liet. Je kan het nog steeds horen aan zijn accent. Het is ook al 27 jaar dat al zijn platen uitkomen op Greentrax. Dat Bogle honkvast is, is het minste wat je kan zeggen. Zijn songs bespelen niet altijd zo’n loodzware onderwerpen als de bovenstaande, al maken die en andere gelijkaardige songs zijn reputatie uit. Toen we hier bij Folk de vorige ‘A Toss Of The Coin’ bespraken, stelden we vast dat hij ook de kleine emoties met nuance en zorg weet te omschrijven. ‘Honey I shrunk teh songs’ zou zijn leidmotief kunnen zijn. En als de emotie toch universele dimensies aanneemt en het dagelijkse overstijgt, stelt hij die toch zo voor, met humor en (zelf)relativering, dat het verteerbaar blijft, zoals in ‘When I’m Dead’, een hilarische opsomming van wat hij wel en niet zal missen, op zijn Bogles verteld. Er is echter ook plaats voor de gebruikelijke sneer naar de oorlogssmeders (‘First The Children’) en het fascisme (‘Freedom Lost’). Eens te meer genoot Eric de hulp van heel wat begeleiders, die het klein en lichtvoetig houden, op één lijn met de fraaie folkmelodietjes. Goeie vriend, gitarist en backing vocalist John Munro zingt lead op zijn twee eigen songs, o.a. het grootse slot- en titelnummer. Ontroering ten top in het tragische ‘Ballad For Billy’, dat Simon Wilkins hem toezond. In al zijn bescheidenheid een nieuwe parel aan de kroon…
Antoine Légat