Dupain – Sòrga

Buda Musique, Xango Music Distribution, 860268 – 2015 – 50:05

Wie op zoek is naar een stevige portie Occitaanse ‘brute folk’ vindt zeker zijn gading bij deze groep rond de tussen de Camargue en Marseille opgegroeide zanger en mandolaspeler Sam Karpienia en draailierspeler Pierre-Laurent Bertolino, voorts bijgestaan door Gurvant Le Gac (fluit), François Rossi (drums) en Emmanuel Reymond (contrabas). Een gezelschap dat experimenteert en resisteert, waarbij ze, balancerend tussen rock, electro en traditie, tegelijk heel poëtisch (hoe bezing je anders duizend vlinders die hun vlucht aanvatten) en contesterend,een veelzijdige culturele identiteit op de kaart weten te houden . Zingen in het Occitaans impliceert hier dan ook geen chauvenistische territoriale claim, maar blijkt een voor de hand liggende taal om binnen te treden in rebelse undergroundatmosferen, weg van de al te platgetreden paden. Na drie albums ‘L’Usina’ (2000), ‘Camina’ (2002) et ‘Les Vivants’ (2005) bleef het wat stil. Maar nu zijn ze terug,… en hoe!?  Alvast de verbeelding scherpend met hun ‘art brut’, waarin draailierspiralen, een rasperig snijdende stem (met sporen van rebetiko en flamenco), een hemelse fluit en alerte percussie de hoofdingrediënten vormen  voor een portie dans- en/of luistermuziek. Flamenco ademt ook vanuit de mandola in het afsluitende ‘Glenwar’, het enige waarvan ook de tekst van de hand van Karpiena is, een pleidooi voor (ontwikkelings)hulp die zelfstandigheid stimuleert. De ‘onbeschoftheid’ van het provincaals blijkt, mee door talrijke archaïsche symbolen,  immers een ideale ondersteuning voor de soms magische melodiebogen. De titelsong (vrij vertaald ‘De bron’) kan als prototype gelden van de stuwende kracht die ervan uitgaat. Die energie kan evengoed heel ingekapseld vertolkt worden, zoals in het ingetoomde ‘Un monstre’. Klanken, ritmes en harmonieën vormen de lanceerbasis voor de hoge vlucht die de teksten nemen, gedichten van een illustre Maxence. Maxence Bernheim de Villers is een wat minder bekende dichter uit de vorige eeuw, die in het collectief geheugen vooral bleef hangen met ‘Sòrga’, titel(nummer) van deze cd. De boodschappen, een ode aan het leven vanuit de universele thema’s,  zijn evenwel niet banaal, en in het booklet besteedde men dan ook terecht aandacht aan Franse en Engelse vertalingen.

Bart Vanoutrive