CARA – Horizon

Artes Records – ARCD 4001 2013 56:40

Een tienjarig jubileum hoeft niet altijd gevierd te worden met een ‘best of’ compilatie, meende dit multinationale kwintet, dat op ‘HORIZON’ dan ook uitpakt met volledig nieuw repertoire, waarmee ze een verfrissende wind laten waaien over de platgetreden paden van het Angelsaksische (lees ‘Ierse’), genre. De titel staat terecht symbool voor hun afkeer voor afgrenzingen en de opener ‘Take Flight’ bevestigt dit reeds. Meteen een gelegenheid om kennis te maken met hun nieuwste groepslid, de Schotse liedjesschrijfster en pianiste Kim Edgar, die met nummers als het morbiede ‘Blood, Ice and Ashes’ de bijnaam ‘De Schotse Tori Amos’ toebedeeld kreeg. De kern bestaat verder uit de Duitsers Gudrun Walther (zang, viool en diatonisch accordeon), Jürgen Treys (gitaren, dobro en banjo) en Rolf Wagels (bodhran, tippers) en de Ier Ryan Murphy (uillean pipes en fluiten). Zelfs deze laatstgenoemde virtuoos herdefinieert de beperkingen van zijn instrument en legt hierbij een ongebreidelde techniciteit aan de dag. Het kost hen niet de minste moeite om te laveren langs de klippen tussen traditie en compositie, tussen ‘indie-folk’ en ‘akoestische pop’, waarbij een zorgvuldig uitgekozen selectie gastmuzikanten een extra tandje bijzet. Centraal staan de twee vrouwenstemmen, die alternerend soleren of zich verenigen in fijngeweven harmonieën. Nieuwe muziek werd gezet op het gedicht ’The Bonnie Lad’ van de Schotse dichter Robert Burns en verrast doorheen het luchtige piano- en gitaararrangement, terwijl een stevige solerende dobro naar een climax leidt. Amerikaanse invloeden laten zich gelden in ‘Be Gone’, met de pipes in de rol van de kopers, terwijl de rest een puntige groove neerpoot. Eén traditioneel nummer werd weerhouden, ‘Lord Gregory’, een klassieke Schotse ballade die alle ingrediënten van tragiek in zich draagt. De instrumentele nummers bevestigen enkel het meesterschap van de muzikanten over hun instrumenten, zowel in het samenspel als in de individuele solo’s. Twaalf nummers met ‘The Widow’s Promise’ (ooit reeds vertolkt door THE POOZIES) als bonus, leveren een album dat geen seconde verveling toestaat.
Bart Vanoutrive